Humm

 

Enskt samfélag er dálítið sérstakt. Sem ferðamaður rekst maður aldrei á verulegar hindranir í Englandi. Maður sér fljótlega að Englendingar eru ansi íhaldsamir og sem ferðamaður, sér maður þetta fyrst og fremst á jákvæðan hátt. Þeir keyra jú ennþá vinstramegin, eru miður sín yfir því að þrufa að tala um kílómetra og grömm,

Þegar maður reynir á eigin skinni að búa í Englandi verður þessi innbyggða íhaldsemi stundum dálítið sérkennileg. Eitt af því sem flestum Íslendingum þykir sérkennilegt, er tíminn sem einfaldir hlutir taka. Það sem er afgreitt samdægurs á Íslandi getur tekið viku í Englandi. Það að kaupa húsgögn er flókið ferli, sem getur tekið allt að sex vikur. Það er kannski ástæðan fyrir því að IKEA hefur notið fádæma vinsælda í Englandi. Ef einhver segist ætla að hringja í þig – þýðir það ekki endilega í dag, hvað þá eftir korter. Það getur verið eftir 2 daga, en þeir hringja, Englendingar mega eiga það. En semsagt loksins erum við komin með nettenginu (að vísu bara símatengingu, en breiðbandið á að komast á fljótlega), húsgögnin sem við pöntuðum fyrir þrem vikum koma eftir helgi, og loksins, loksins kemur búslóðin að heiman.

Við sem búum í hinni fornu höfuðborg Bretlands, Winchester, förum ekki varhluta af því að Englendingar telja sig enn til hinna útvöldu og mjólka þá sögu eins og framast er kostur. Bretar voru jú heimsveldi, byggt á viðskiptum, enda var floti Breta um tíma jafn stór og samanlagður floti allra annarra ríkja heimsins. Einhvers staðar á leiðinni varð Bretum hins vegar á. Viðskiptaumhverfi Bretlands minnir enn á tíma seglskipanna, þar sem hálfur mánuður var stuttur tími til að kaupa nýlenduvörur, eins og þær voru kallaðar á Íslandi, þótt engar væru nýlendurnar.